“Het verschil tussen beschadigen van de kerk of het beschadigen door de kerk”.
De laatste tijd hoor ik met enige regelmaat dat ik de kerk beschadig door op te komen voor de beschadigde mensen in de kerk, lotgenotendagen te organiseren, me uit te spreken over de uitsluiting van mensen door de kerk, schrijf over het samen kunnen gaan van LHBTQ+ en geloof en het delen van ervaringen.
De reformatorische kerk voelt zich geroepen om wild om zich heen te gaan slaan en te wijzen naar wat wij allemaal verkeerd doen, mensen voor ons te waarschuwen en de kerkverlaters te vervloeken en neer te sabelen.
Lang geleden was de kerk het middelpunt van samenleving en diende zij een belangrijke rol naar buiten toe. De laatste jaren zie je deze kerken steeds meer naar binnen keren, het collectieve gedachtegoed wordt streng bewaakt, invloeden van buiten worden veelal weggeduwd en de invloed van deze kerken in de samenleving is veelal nihil.
En als het dan misgaat in zo’n gesloten bolwerk en mensen besluiten te vertrekken, komen ze vaak met kerkpijn en niet goed uitgerust met skills in een wereld die zij niet kennen en zich eigen moeten maken. Beschadigde en verwonde mensen die zoeken naar identiteit en (moeten) gaan leren omgaan met rouw en verlies.
Ik ben het van harte eens met Samuel Wells, theoloog en dominee in het centrum van Londen. Hij zegt in een artikel in het Nederlands Dagblad het volgende:
“Nu zijn we als kerk het nare familielid dat niemand erbij wil hebben met Kerst. Dankjewel, zeg ik tegen mijn behoudende vrienden op dit punt. Ik hoop dat jullie blij zijn met wat je gedaan hebt. Het is – ik aarzel om deze term te gebruiken, vanwege de associatie met psychisch leed, maar ik doe het toch – een daad van enorme zelfbeschadiging. Niemand heeft dit over de kerk afgeroepen. Dit doet de kerk zichzelf aan”.
Het is teveel eer om mij te betichten van het beschadigen van de reformatorische kerk. Het is overigens helemaal niet mijn intentie om dat te doen. Het gaat mij om de “beschadigde”kerkverlaters die een weg zoeken naar een leven zonder kerkpijn of geloofspijn. De daad van enorme zelfbeschadiging vind ik wel beschamend en vreselijk, het leidt immers naar beschadigde mensen.
Wees open als kerk, gooi dat juk af, smijt alle zelfgemaakte regels in de prullenbak, vertrouw op een liefdevolle God en wees behulpzaam voor de mensen. Wie zij zijn, hoe zij zijn en laat het oordeel los, dat komt ons immers niet toe.
