Bestaansrecht

Iedereen die mij volgt, weet dat ik kritisch ben op de kerk. Soms op de leer, soms op de houding in de maatschappij, de onzichtbaarheid, het wij tegen zij, het collectief tegen het individu, het oordelen en veroordelen, het wegkijken en veeg maar onder het tapijt idee.

Als kind zat ik op zondag 2 x in de kerk, ging ik naar de zondagschool, naar koor, naar meisjesvereniging en catechisatie. Ik maakte deel uit van het collectief en dat voelde enerzijds heel veilig maar ik voelde ook dat er iets niet klopte. Ik had mij te houden aan de regels van de kerk, ik moest me gedragen zoals zij dat van mij wilde, handelen, praten en doen wat er van mij verwacht werd. Ging ik te ver buiten de lijnen kleuren, werd ik weer teruggefloten en terecht gewezen. En zo groeide ik, net als bijna alle anderen, binnen een collectief systeem.

Ergens is in mijn jeugd bij mij de vraag gerezen: “Wie ben ik en wat doe ik op deze wereld. Wat is het doel van mijn bestaan, wat is mijn bestaansrecht als ik alleen maar goed ben als ik doe wat anderen van mij verwachten”.

Nu, zovele jaren later, kan ik de rode draden in mijn leven lezen en begrijp ik waarom ik besta. En weet ik dat mijn leven van mij is, er een reden is voor mijn bestaan, dat ik, omdat ik leef, bestaansrecht geniet.

Mijn diepere missie in mijn leven is dat niemand beknot mag worden in zijn/haar bestaansrecht en dat ik dat niet aan dat onrecht wil bijdragen, maar juist wil voorkomen. Dat iedereen het recht heeft om de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Soms met behulp van anderen maar nooit, nooit, om te doen wat anderen verwachten en waar anderen de kaders stellen.

We hebben misschien niet allemaal last van kerkpijn of trauma’s. Maar we kennen allemaal het gevoel van “er niet mogen zijn, er niet bij horen, niet gehoord en gezien worden, we niet goed genoeg zijn, ja soms zo dat ons bestaansrecht wordt vermorzeld.

Eén op de vier mensen wordt in Nederland op de werkvloer het leven onmogelijk gemaakt. Gepest, gekleineerd, weggezet en vertrapt. Soms met medeweten van anderen die wegkijken. En vaak is het in de kerk niet anders. Als er aan je bestaansrecht wordt gemorreld, kan het zeer grote gevolgen hebben over je eigenwaarde, zelfvertrouwen en soms ook hoe je denkt over je eigen bestaansrecht.

Ik kan voelen hoe groot dat onrecht voor mij voelde, toen ik daar in de kerk zat en dat voel ik nog. Als mensen worden gepest en niet de kans krijgen de beste versie van zichzelf te ontwikkelen. Het morrelen aan het bestaansrecht van anderen is in mijn gevoel een groot onrecht. Juist ook als dit een basishouding van de kerk blijkt te zijn.

Zie je dat mensen worden gepest? Moeten zijn hoe anderen het willen? Kijk niet weg,trek aan de bel. We worden allemaal met een reden geboren en laten we elkaar helpen om beste versies te maken. Het zou de kerk, maatschappij en werkvloer een stuk veiliger maken. Zet een eerste stap omdat ook jouw bestaansrecht er toe doet.